Όλοι οι σκεπτόμενοι και απορούντες έχουν έναν κοινό πρόγονο. Τον Σωκράτη. Κι όσοι ασκούν την σκέψη τους μεγαλόφωνα, συνομιλούν και συνδιαλέγονται με άλλους, πορεύονται ως δάσκαλοι και μαθητές μαζί (εκείνος δεν είπε στα γεράματα το «διδασκόμενος»;) ακόμα πιο πολύ τον κουβαλάνε μέσα τους.
Ωστόσο έχουμε κληρονομήσει μία εξιδανικευμένη εικόνα του Σωκράτη. Τον φανταζόμαστε σαν γέροντα γεμάτο σοφία και καλοσύνη. Φαίνεται όμως πως αλλιώς τον ζούσαν οι συγκαιρινοί του. Ήταν είρων, εριστικός, ενοχλητικός. Όποιος έχει υποστεί τις επιπτώσεις από τα παραπάνω ξέρει πως δεν υπάρχει τίποτα το πιο σπαστικό. (Ευχαριστώ τον κ. Κ. για το αρχικό κείμενο).
